تاریخچه رنگ:
نقاشی بخشی بی بدیل از خانه های تمام انسان ها بوده و هست. به غیر از زیبایی، نقاشی از سطح دیوارها به خوبی محافظت می کند. با این حال، اگر محصولات در راستای هدف موردنظر به درستی و هوشمندانه انتخاب نشوند، پروژه نقاشی می تواند به یک مبارزه واقعی تبدیل شود. اکنون در مورد نقاشی خانه، گزینه های زیاد و انتخاب های متفاوتی وجود دارد، اما برای دانستن اینکه بشر چگونه در صنعت نقاشی خانه به این مرحله رسیده است، بررسی تاریخچه این بخش خاص از اهمیت بالایی برخوردار است. این آگاهی به ما کمک می کند تا بفهمیم چرا رنگ برای ما بسیار مهم است و می بایست چه نوع رنگی برای خانه های خود انتخاب کنیم. بنابراین در این مقاله، با کاوش در تاریخچه و چند واقعیت جالب دیگر، درباره نگارگری در خانه اطلاعات بیشتری کسب و به دست خواهیم آورد.
باید دانست که حتی انسان های اولیه نیز تمایل داشتند که خانه های خود را نقاشی کنند و محیط اطراف خود را به صورت هنری توصیف کنند. به عنوان مثال در غارهای باستانی اروپا، از رنگ سفید برای نمایش صحنه های شکار گوزن و خرس استفاده می شده است. در واقع اشتیاق به زیبایی محیط اطراف کاملا قابل درک است زیرا این کار روحیه افراد را بهبود می بخشد و خانه را به محیطی روحیه بخش تبدیل می کند.
در این راستا شرکت رنگ سازی آیسافام، تیم توسعه و تحقیق خود را برآن داشته است تا با تالیف و ترجمه مقالات سودمند هدف غایی خود که حضور رنگ بیشتر در خانه شما عزیزان است را جامه عمل بپوشاند.
رنگ های باستانی
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد تاریخچه رنگ به 38000 سال قبل از میلاد مسیح برمی گردد و مردم برای انجام نقاشی روی دیوارهای غارها، خودشان رنگ ها را می ساختند. بدیهی است که رنگ هایی که آنها استفاده می کردند از مواد کاملاً طبیعی ساخته شده بودند که به احتمال زیاد شامل چربی حیوانی ، دوده و خاک بودند. تهیه دوده از آتش به آسانی امکان پذیر بود اما خون گاومیش کوهان دار برای مقداری تغییر رنگ به سختی مورد استفاده قرار می گرفت.
رنگ ها و نقاشی های بسیار مشهور ما قبل تاریخ در غارهای قدیمی از جمله غار لاسکو به نمایش گذاشته شده است. غار لاسکو مجموعه ای از غارهای در جنوب غربی فرانسه است. با توجه به این آثار که تاکنون به خوبی حفظ شده اند، روشن است که تمدن های باستان در دوران ما قبل تاریخ نیز استفاده از رنگ را آغاز کرده بودند. این رنگ های ماقبل تاریخ ممکن است از مخلوطی از چربی حیوانات، خاک رس و یا آب های زیرزمینی (که سرشار از کلسیم بود) تشکیل شده باشند. محتوای کلسیم به عنوان یک ماده اتصال دهنده در این رنگ ها عمل می کرد.
علاوه بر این مشهود است که نقاشی های این مجموعه غار کار چندین نسل است. این آثار در مراحل مختلفی، همراه با سبک های مختلف نقاشی شکل گرفته اند. به عنوان مثال در بعضی از کارها به جای این که از قلم مو استفاده شود، لکه های رنگ روی دیوارها ایجاد شده اند. یا در مناطق دیگر، به نظر می رسد رنگ از طریق نوعی لوله دمیده و روی سطح پیاده شده است. هم چنین در بعضی از مکان ها که دارای سنگ بسیار نرم هستند، طرح ها پیاده شده و سپس رنگ آمیزی شده اند.
علاوه بر این ساکنان غارها با استفاده از رنگ های خام تصاویر گرافیکی زندگی خود روی دیوارها پیاده می کردند. این طرح ها در خانه های سنگی باستانی به عنوان تزئین مورد استفاده قرار می گرفت و تا به امروز به یادگار باقی مانده است. بعضی از این طرح ها کاملا رنگارنگ بودند و از سایه های قرمز، سیاه، زرد، سبز و قهوه ای استفاده می کردند. بعضی از این طرح ها اغلب حیواناتی را در که آن زمان معمول بودند، مانند گاومیش یا اسب را نشان می دادند.
پس از این دوران می توان گفت که دیوارهایی که مصریان نزدیک به 2000 سال پیش نقاشی کرده بودند، هنوز دارای رنگ با کیفیتی است که هنگام نقاشی در ابتدا داشتند. این نقاشی ها بسیار پیچیده بودند و فرهنگ و تاریخ آن زمان را به تصویر می کشیدند که شامل وسایل و فضای زندگی فرعون ها و طبقات حاکم در آن زمان می شدند. برخی از این نقاشی ها نیز در مقبره هایی یافت می شود که مصریان استعدادهای هنری خود را برای به تصویر کشیدن اعتقاد به زندگی پس از مرگ به کار گرفته بودند. رنگ هایی که آن ها استفاده می کردند از مواد کاملا طبیعی و از ترکیب روغن یا چربی با سرب، خاک، خون حیوانات، شیشه آسیاب شده یا سنگ های نیمه قیمتی شش رنگ ساخته می شدند. شواهد نشان می دهد که این آثار توانسته اند آزمون زمان را به خوبی پشت سر بگذارند.
نقاشی در خانه از اوایل سال 1200 مشهود بوده است و بسیاری گمان می کنند که نقاشی به عنوان یک تجارت حتی ممکن است به زمان های قبل تر بازگردد. برخی از شواهد نیز به اواخر قرن سیزدهم اشاره دارد، اما از آنجا که گوتنبرگ ماشین چاپ را تا سال 1440 اختراع نکرده بود، تاریخچه مکتوبی در مورد شکل گیری صنعت رنگ در این زمان ها وجود ندارد. اما برخی از اولین سوابق رسمی نقاشی ساختمان مربوط به قرن 14 میلادی در کشور انگلستان است. در این زمان، نقاشان و گچ کاران اصنافی را ایجاد کردند که برای آموزش کارآموزان جدید و محافظت از کارگران به روشی مشابه اتحادیه های امروزی فعالیت می کردند. این نقاشان دیوارها را با رنگی که پایه تخم مرغ داشت سفید می کردند. هم چنین از روشی استفاده می کردند که در آن نقاشی به سرعت روی گچ مرطوب بر روی دیوار یا سقف انجام می شود، به طوری که رنگ ها به داخل گچ نفوذ کرده و با خشک شدن ثابت می شوند. فرایندهایی که آن ها برای مخلوط کردن و استفاده از رنگ ها به کار می بردند، به عنوان اسرار محرمانه ای تلقی می شد که فقط در میان کسانی که در تجارت شرکت می کردند، به اشتراک گذاشته می شد.
نقاشی خانه در قرن هفدهم
قرن هفدهم به خصوص در زمینه نقاشی خانه از اهمیت خاصی برخوردار بود. در این زمان، روش ها و فن آوری های زیادی وجود داشت که پس از شناخته شدن، چشم انداز این صنعت را تغییر داد. نقاشان در طول دهه 1600 برای ساختن خمیر سفت، دوغاب و ملات معمولی، رنگدانه و روغن را خرد می کردند. این نوعی روش ساخت رنگ است که امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرد ، اگرچه ساخت و استفاده از آن احتمالا بسیار گران تر از نسخه های رایج تری است که به تولید انبوه رسیده است.
امروزه صاحبان خانه ها هیچ گونه تردیدی در مورد رنگ آمیزی فضای داخلی و خارجی خانه های خود ندارند. اما در دهه 1600 رنگ آمیزی خانه برای زیبایی با مخالفت و حتی انتقاد مواجه می شد. در واقع تزئین خانه های شخصی با رنگ های رنگارنگ اقدامی پوچ، افراطی و حتی کفر تلقی می شد. در بعضی مناطق نیز نقاشی خانه های شخصی به عنوان یک عمل مجرمانه تلقی می شد. در این زمان رنگ ها فقط برای محافظت از دیوارها به کار گرفته می شدند. با این حال، در سال 1638 یکی از اولین نمونه ها، خانه ای مشاهده شده است که از رنگ جهت زیبایی خانه استفاده کرده اند. آن خانه که هام هاوس نام دارد، در انگلیس واقع شده است. این خانه با رنگ روغن رنگ آمیزی شده که نقاشان برای تولید آن از آسیاب کردن رنگدانه و روغن استفاده کرده اند.
ابزار نقاشی مورد استفاده در این زمان ها بسیار شبیه به قلم مو های امروزی بود که از دسته های چوبی با انواع مختلفی از موها ساخته می شد. قلم مو های مدرن از الیاف مصنوعی استفاده می کنند اما هدف هر دوی این ابزارها یکسان است، تا رنگ را با ضخامت و ضربات مناسب روی سطح پیاده کند و روند کار آسان تر و بهترین نتیجه نهایی را حاصل کند.
نقاشی خانه در قرن هجدهم و نوزدهم
در طول دهه 1700، تولید رنگ حتی شدیدتر از قبل تغییر شکل داد. تا دهه 1700 و بعد ، تولید رنگ کاملا با دست انجام می شد و به طور عمده با استفاده از سنگ زنی رنگدانه با روغن صورت می گرفت. اما دهه 1700 نوآوری های تکنولوژیکی متعددی را در این زمینه مشاهده کرد که در واقع نحوه ساخت و استفاده از رنگ را در خانه ها و برای مردم تغییر داد. یک نمونه از این نوآوری ها «ماشین یا موتور آسیاب رنگ» مارشال اسمیت در سال 1718 بود. این اختراع کارایی رنگدانه زنی را با مقدار قابل توجهی افزایش داد. البته درباره عملکرد دقیق آن اطلاعات زیادی در دست نیست، اما به احتمال زیاد از سنگ زنی های دستی در آن کاسته شده بود.
اما صنعت رنگ و پوشش باید منتظر انقلاب صنعتی بود تا اینکه به عنصری شناخته شده در اقتصاد جهان تبدیل شود. گفته می شود اولین کارخانه رنگ آمیزی ثبت شده در آمریکا در سال 1700 توسط توماس چایلد در بوستون تأسیس شد. هم چنین یک قرن و نیم بعد، در سال 1867 شخصی به نام آوریل از اوهایو اولین «رنگ آماده» یا «آماده مخلوط» را در ایالات متحده ثبت اختراع کرد.
در اواسط سال 1880، کارخانه های رنگ آمیزی در مراکز جمعیتی و صنعتی در سراسر آمریکا شروع به ظهور کردند. مکانیزاسیون فرآیند تولید در این کارخانه ها را برای گروه های بزرگتر و با متخصص کمتر، قابل دسترسی می کرد. در این زمان، وزنِ «رنگ های آماده» حمل و نقل آن ها را دشوارتر و گران تر کرد. بنابراین تا اواسط دهه 1900 ساختار غیر متمرکز تولیدکنندگان کوچک، در بازارهای گسسته بر صنعت مسلط شدند.
در سال 1866 ، تیتان آینده تجارت رنگ را متحول کرد. این تحول توسط یک شرکت آمریکایی به نام شروین ویلیامز رخ داد. سرمایه گذاری در این شرکت برای اولین بار توسط بازرگانان هنری شروین و ادوارد ویلیامز در کلیولند، اوهایو صورت گرفت. شروین همچنین قوطی های حلبیای را تولید می کرد که به مصرف کنندگان این امکان را می داد تا رنگ را مجددا بسته بندی کنند. امروزه همه با این نوع از بسته بندی آشنا هستند، زیرا این امر در اکثر صنایع و برای محصولات مختلف در نظر گرفته می شود.
تقلید از چوب
در گذشته فرهنگ مردم با طبیعت و مواد طبیعی عجین شده بود، بنابراین جای تعجب نیست که بسیاری از صاحبانِ خانه با توجه به این نکته رنگ آمیزی خانه های خود را انتخاب کنند و تصمیم بگیرند که دیوارهای خانه هایشان را به گونه ای نقاشی کنند که چوبی به نظر برسد یا برخی نیز به سراغ گزینه های مرمر یا برنز بروند. یا برخی از مالکان خانه ها حتی از نقاشان خانه می خواستند سقف خانه را به گونه ای رنگ آمیزی کنند که به آسمان آبی با ابرهای سفید شباهت داشته باشد. نقاشان در آن زمان به طور معمول این درخواست ها را رعایت می کردند که ممکن است بر اساس استانداردهای امروزی غیر معمول به نظر برسد.
نقاشی خانه در قرن بیستم
قبل از افزودن و استفاده از سرب، آب و روغن پایه اصلی رنگ های خانه بودند. این امر یک روال معمول در بازه زمانی قرن هفدهم تا نوزدهم بود. اما رنگ های سربی در خانه هایی که قبل از دهه ۱۹۶۰ ساخته شده بودند استفاده می شد. در آن زمان مواد سربی به رنگ ها اضافه می شد تا باعث ماندگاری بیشتر آن ها را تضمین کند. با این وجود، رنگ های مبتنی بر سرب کاملا سمی بودند و منجر به خطرات قابل توجهی در سلامتی انسان ها می شدند. وقتی خانه ها با رنگ سربی پوشانده می شدند، نفس کشیدن در آن ها، بخارهای سمی را وارد بدن انسان ها می کرد که منجر به مسمومیت با سرب و آلرژی می شد. در واقع نوزادان، کودکان و زنان باردار در معرض خطر بیشتری قرار داشتند.
می توان گفت که در آمریکا استفاده از رنگ سربی در دهه 1920 به اوج خود رسید. در آن روزها، نقاشان کیسه ای از پودر سرب را گرفته و آن را با حلال ها و رنگدانه ها مخلوط می کردند. در این هنگام و با استنشاق گرد و غبار حاصله از آن، بسیاری از نقاشان در اثر بیماری های ناشناخته که در معاملات تجاری تحت عنوان «بیماری نقاش» شناخته می شد، درگذشتند. در این زمان بررسی عناصر رنگ اهمیت ویژه ای پیدا کرد و تأثیرات و خطرات احتمالی اجزای مختلف آن مورد بررسی قرار گرفت، در واقع از نظر تاریخی، این صنعت با تغییر در شیمی محصولات خود برای کنترل خطرات، به راحتی به نگرانی های زیست محیطی و بهداشتی پاسخ می داد. سپس با توجه نتایج به دست آمده، تولیدکنندگان رنگ وارد عمل شدند و شروع به جایگزینی رنگدانه های سربی در برخی از رنگ ها کردند، به عنوان مثال، قبل از جنگ جهانی دوم گزینه های ایمن تری از رنگ ها در دسترس افراد قرار گرفت.
اگر چه رنگ های داخلی و خارجی که بین دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۹۰ تولید شده بودند نیز ممکن است دارای مقدار کمی سرب باشند، اما به دلایل ذکر شده بالاخره در سال 1978 ایالات متحده و کمیسیون ایمنی کالاهای مصرفی استفاده از سرب در رنگ های مصرفی را ممنوع کرد. این گامی بود که مدت ها به تأخیر افتاده بود، اما در نهایت تجربه ایمن تری را در نقاشی خانه برای بیشتر مردم در ایالات متحده فراهم کرد. این ممنوعیت شامل استفاده از رنگ های پایه سرب و هم چنین فروش آن ها بود.
به موازات این جریان، پوشش های اکریلیک که در دهه 1940 تولید شده بود، به عنوان یک گزینه پاک برای صاحبان خانه وارد صحنه شد، اما به طور گسترده ای توسط بازرگانان و صاحبان خانه ها به عنوان یک رنگ بی کیفیت و نامرغوب شناخته می شد. در اوایل دهه 1980 استاندارد طلایی رنگ در اختیار رنگ های روغنی بود. این رنگ هنگام پیاده سازی آلودگی های زیادی تولید می کرد و روند خشک شدن آن بسیار آهسته و تمیز کردن آن نیز دشوار بود. در این زمان بررسی ها و داده های به دست آمده نشان دادند که رنگ های اکریلیک از ماندگاری بیشتری برخوردار هستند. هم چنین مقاومت بیشتری در برابر پوسته پوسته شدن، تاول زدن و محو شدن دارند. علاوه بر این روشن شد که این رنگ ها عملکردی کاملا بهتری در کاربردهای خارجی دارند. قابل ذکر است که بیش از یک دهه طول کشید تا داده ها به ذهن بازرگانان و عموم مردم راه پیدا کنند. اما در نهایت و در دنیای امروزی رنگ روغنی در نماای خارجی بناها مورد استفاده قرار نمی گیرد.
شرکت رنگ سازی آیسافام مفتخر است که در زمینه تولید رنگ های کم خطر و سازگار با محیط زیست گام های بلندی را برداشته است؛ و همواره یکی از دغدغه های اصلی این مجموعه تولید رنگ های بی خطر برای مصرف کنندگان عزیز است.
نقاشی و رنگ های مدرن
در گذشته نقاشی ساختمان محدود به رنگ های روغنی و پلاستیک بود. با ورود رنگ اکریلیک، نقاشی و رنگ آمیزی ساختمان دچار تحول شد. رنگ اکریلیک برای اولین بار در دهه 1940 با رزین به دست آمده از درختان ساخته شد که ویژگی آن در طبیعت، محافظت از درختان در برابر حشرات است. اگرچه این رنگ به دلیل قابلیت تمیزشوندگی آسان، مورد استقبال قرار گرفت اما تا قبل از سال 2005 با مشکلاتی نیز رو به رو بود.
می توان گفت که در روزهای اولیه صنعت نقاشی خانه، نقاشان بیشتر از رنگ های پایه آب برای پوشش سقف و دیوارهای گچی استفاده می کردند. در واقع می توان گفت که رنگ های پلاستیک که بر پایه آب هستند، جزو نخستین انواع رنگ بوده اند و شروع استفاده از آن ها به زمان های خیلی دور در تاریخ برمی گردد. به درستی می توان گفت که از غارنشین ها گرفته تا مصری ها، از رنگ های بر پایه آب برای نقاشی دیوارها و مصارف دیگر استفاده می کردند. با گذشت زمان این رنگ ها بهبود پیدا کرده اند به گونه ای که بشرِ امروز شاهد رنگ های پلاستیک با ویژگی های مختلفی است. اما همواره رنگ های پلاستیک بیشترین استفاده را در نمای داخلی ساختمان مانند سقف و دیوارها داشته اند. رنگ پلاستیک بر پایه پلی وینیل استات برای مصارف ساختمانی نیز برای اولین بار در سال 1338 در ایران تولید و عرضه شد. در آن زمان روش رنگ آمیزی سقف ها و دیوارهای گچ با رنگ های اکریلیک امروزه نیز معمول بوده است. از طرف دیگر، نجاری ها برای دوام بیشتر خواستار رنگ های روغنی بودند.
اکنون تمام پیشرفت های موجود در پوشش ها فناوری جدید را به سمت تولید رنگ اکریلیک سوق می دهد. این کار نه تنها برای نقاشان، صاحب خانه ها و محیط زیست مناسب است، بلکه تمیزترین و کارآمدترین کاربرد را با نتایج طولانی مدت به همراه دارد. اگرچه ممکن است بسیاری از رنگ ها و پوشش های امروزی مورد توجه مصرف کنندگان قرار نگیرند، اما در ارائه مواد غذایی با کیفیت بالا، تولید کالاهای بادوام، مسکن، مبلمان و هزاران محصول دیگر نقش بسزایی دارند.
نقاشی منزل با توسعه رنگ های مدرن که مبتنی بر اکریلیک و پلیمر هستند، به طور قابل توجهی توسعه یافت. این مواد در قرن بیستم، زمانی که اولین پلیمر سنتز و عصر پلاستیک آغاز شد، تولید شدند. تمیز کردن این رنگ ها نسبت به نمونه های قدیمی و مبتنی بر مواد ارگانیک بسیار راحت تر است. در واقع این ویژگی به رنگ ها کمک می کند تا به سادگی و سال ها براق بمانند.
امروزه یک پیمانکار نقاشی از نظر ابزارهایی برای ایجاد خطوط تمیز در کناره های سقف و کف، گزینه های زیادی دارد. غلطک های فوم، نوارهای نقاشی (که نحوه استفاده از آن ها در سایر مقالات سایت ارائه شده اند) و ابزارهای مخصوص نقاشی همگی از اختراعات مدرنی هستند که یک پیمانکار نقاشی می تواند با استفاده از آن رنگ خانه را کاملا حرفه ای و یک دست پیاده کند. علاوه بر این از آنجایی که رنگ های امروزی و مدرن به سرعت خشک می شوند، می توان در عرض چند روز خانه را رنگ آمیزی کرده و وسایل موجود در آن را چید و در خانه مستقر شد. همچنین می توان از طیف گسترده ای از رنگ ها و تعداد زیادی از شرکت های تولید کننده رنگ با کیفیت های بالا برخوردار شد.
در نهایت می توان گفت که در سال های اخیر، تولیدکنندگان عمده رنگ خط تولید محصولات بدون VOC را توسعه داده اند. این محصولات جدید نه تنها از نظر محیط زیست ایمن هستند، بلکه در گروه محصولات با کیفیت و با محبوبیت بیشتر قرار دارند و از قیمت مناسب نیز برخوردار می باشند. به عبارت دیگر امروزه استفاده از محصولات سبز برای مشتریان و همچنین نقاشان بسیار حائز اهمیت است. بنابراین چیزی که امروزه در مورد رنگ آمیزی داخلی و خارجی خانه ها ثابت مانده است این است که یک رنگ آمیزی حرفه ای بهترین نتیجه را حاصل می کند و برای طولانی ترین زمان ممکن دوام می آورد.
امیدواریم که با حمایت های شما عزیزان گام های بلندی در زمینه تولیدات رنگ های با کیفیت و کم خطر برداریم،شرکت رنگ سازی آیسافام دوست دار محیط زیست و حامی سلامتی شما بزرگواران است.
